Vanmorgen stond ik als een trotse stiefvaders in de motregen op het voetbalveld. Tweeëntwintig van die slungelige vijftienjarige jongens renden de benen onder hun lijf vandaan terwijl ze tegelijkertijd probeerden de bal te raken.
Ondanks dat mijn vingers langzaam begonnen te bevriezen tijdens het filmen, kon ik het gevoel om bij elk doelpunt te juichen en te klappen niet onderdrukken. Maar er was ook een ander, meer negatief gevoel dat ik niet kon onderdrukken. Namelijk de afkeer tegen de neiging tot gemeen vals spelen bij die jongens en de verbazing over de vorm van agressie om maar een punt te maken dat ogenschijnlijk door de scheidsrechter werd toegestaan.
De Gewelddadige Wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord
De wedstrijd deed me denken aan 2007 toen mijn collega's me vroegen om eindelijk eens een voetbalwedstrijd in de Johan Cruijff Arena bij te wonen. Mijn onderneming exploiteerde al geruime tijd twee Skyboxen, en tijdens een legendarisch duel tussen Ajax en Feyenoord kon ik uiteraard gratis komen kijken. Alles was volledig verzorgd, met drankjes en hapjes.
Ik ben nooit echt een fan van voetbal geweest en heb de sport altijd een beetje geassocieerd met een zekere mate van agressie, maar omdat mijn schoonvader uit Hongarije op bezoek was en ik wist dat ik hem het grootste plezier van zijn leven zou doen als ik ja zou zeggen, stemde ik toe.
Ik moet zeggen dat het uitzicht vanaf de tweede verdieping fenomenaal was en we vanuit onze comfortabele stoelen het hele veld goed konden overzien. De brullende menigte die heen en weer (vooral anti-semistische) scheldwoorden riep, probeerde ik te negeren. Mijn schoonvader begreep het meeste toch niet, en ik probeerde mezelf wijs te maken dat ze niet beter wisten. Ik wist dat niet iedereen met een IQ hoger dan 80 geboren is.
Het Slagveld op de Tribune van de Johan Cruijff Arena
Ik weet niet eens of het in de eerste of tweede helft van de wedstrijd gebeurde, zo geschokt was ik door wat zich voor mijn ogen afspeelde. In een oogwenk zag ik onder mij op de ‘gewone tribune’ een menigte van de ene kant naar de andere kant rennen, dwars door het publiek heen, zonder enig medeleven voor anderen. Vrouwen, kinderen en vooral mannen werden geslagen met alles wat los en vast zat.
Tot mijn grote schrik wisten ze zelfs de skyboxen onder die van ons binnen te dringen. Hoewel ik het niet kon zien, het gebrul en gegil lieten duidelijk merken dat ook daar de situatie grimmig was. Later bleek dat 5 of 6 Skyboxen volledig vernield waren.
De oorzaak was dat er een hek tussen de Ajax- en Feyenoord-fans niet goed was afgesloten en de media schreef dat het dan ook niet verwonderlijk was dat zoiets zou gebeuren.
Verwonderlijk? Waar hebben ze het over? Dit is toch niet normaal? Hoe haal je het in je hoofd om iedereen en alles te willen vernielen, alleen maar omdat ze een andere club supporten?
Je Tegenstander is Geen Vijand
In mijn jongere jaren heb ik op redelijk niveau getennist, gehockeyd en later gesquasht. Daarnaast ben ik fan van veel bordspellen. Maar ik heb nooit de tegenstander als een vijand beschouwd wanneer ik tegenover iemand stond of met iemand een spel speelde. Of het nu in sport was of bij bordspellen. Zelfs in spellen zoals Risk, waarbij een strategie is dat je anderen zoveel mogelijk schade toebrengt, heb ik nooit de drang gevoeld om iemand fysiek of mentaal te kwetsen.
Maar tijdens de voetbalwedstrijd die ik vandaag zag, leek het er bij sommige van die pubers wel op. Onder nauwlettend toezicht van de scheidsrechter leken ze onbewust te leren dat het acceptabel is om een tegenstander als vijand te zien en zich - al is het in een milde vorm - agressief te gedragen. Kost wat kost, om maar een doelpunt te scoren. Is dit niet de voedingsbodem voor het voetbal-geweld dat ik eerder heb beschreven?
Hoezo vinden we een bewuste maar stiekeme tackle, stiekem shirtjes vasthouden, duwen, aan armen trekken, een stiekem elleboogje normaal geworden? Waarom voeden we onze kinderen dat je een tegenstander als een soort vijand mag zien waarbij alles geoorloofd is?
Tegenstand is Weerstand, Niets Meer en Niets Minder
Ik probeer mijn stiefzoon op een subtiele manier bij te brengen dat een tegenstander niets meer of minder is dan iemand die je weerstand biedt. Jij hebt de bal, hij wil de bal en zal op een nette manier alles proberen om die te bemachtigen. Dat noemen we weerstand bieden, en dat is heel wat anders dan een vijand.
Weerstand is iets waar je je hele leven mee te maken kunt krijgen. Jij wilt die baan, maar een ander wil die baan ook. Je partner wil op vakantie naar de zon, maar jij wilt op vakantie naar de sneeuw. Jij wilt promotie en loonsverhoging, maar het bedrijf waar je werkt wil bezuinigen en inkrimpen en ontslaat je.
Dat vraagt om weerbaarheid, want je kunt niet altijd winnen. Wat je wel kunt doen, is je best doen en eerlijk, liefdevol en oprecht het spel (van het leven) spelen. Ik zou willen dat scheidsrechters op het voetbalveld daar iets meer rekening mee kunnen houden en op toezien, want wat ik vandaag weer zag, geeft me het gevoel dat er iets niet goed gaat met wat we onze jonge kinderen op het sportveld leren.
De Kracht van Positiviteit: Overwinnen Zonder Anderen Neer te Halen
Een veelgehoorde opvatting is dat je soms gemeen, hard of zelfs (een beetje) agressief moet zijn om te krijgen wat je wilt. Of het nu gaat om het scoren van het winnende doelpunt, het bemachtigen van de felbegeerde baan, of simpelweg het voorblijven van de concurrentie, de gedachte dat "als zij het doen, ik het ook moet doen" is diep geworteld in de psyche van velen. Deze mentaliteit voedt de overtuiging dat succes en overwinning alleen bereikt kunnen worden door anderen te overtreffen.
Niet alleen in vaardigheid en inzet, maar ook in de bereidheid om 'over lijken te gaan'. Het is een wereldbeeld waarin de ander niet gezien wordt als mededinger, maar als obstakel op het pad naar succes, een tegenstander die de vijand is. Een obstakel dat met alle mogelijke middelen uit de weg geruimd moet worden.
Vanuit mijn diepgevoelde overtuiging dat de kracht van positiviteit, integriteit en menselijke verbondenheid onmiskenbare waarden zijn, bevraag ik kritisch deze gangbare opvatting. Ik geloof dat dit standpunt een fundamenteel misverstand belichaamt over wat ware kracht en succes werkelijk betekent.
Ware kracht schuilt niet in het vermogen om anderen te domineren of te kleineren, maar in het vermogen om zowel onszelf als anderen op te heffen en te inspireren. Het idee dat succes alleen door agressie en onvriendelijkheid kan worden bereikt, leidt vaak tot holle 'overwinningen' die meer afbreken dan opbouwen, vooral op het vlak van persoonlijke relaties en respect.
Mijn overtuiging is dat ware competitie en succes gevonden worden in samenwerking, respect en het handhaven van integriteit. Zelfs wanneer we onder druk staan.
Doelen kunnen we ook nastreven op basis van eerlijkheid en ethisch principe. Dat is niet alleen eervol, maar ook effectiever voor langdurig succes.
Door te bouwen aan een wereld waarin empathie en respect de boventoon voeren boven vijandigheid, leggen we niet alleen de basis voor een positieve omgeving voor onszelf en de mensen om ons heen, maar zetten we ook stappen richting blijvende en zinvolle prestaties.
Dit pad vraagt misschien om meer geduld en zelfbeheersing, maar het resulteert in een overwinning die niet alleen wordt gemeten aan wat we bereiken, maar ook aan wie we worden in het proces.
Vraag en Antwoord
Is een tegenstander een vijand?
Nee, een tegenstander is geen vijand maar iemand die je uitdaagt om je beste zelf te zijn. Door tegenstanders met respect te behandelen en te zien als partners in je groeiproces, kun je een gezondere kijk op competitie ontwikkelen en je eigen vaardigheden verbeteren.
Hoe leer ik mijn kinderen omgaan met verlies in sport?
Leer kinderen dat verlies een deel van het leven en sport is. Benadruk het belang van het proces en de inspanning boven het eindresultaat. Moedig ze aan om uit elke ervaring te leren, hun veerkracht te ontwikkelen, en altijd met integriteit en sportiviteit te spelen.
Wat is de rol van scheidsrechters in het bevorderen van sportethiek?
Scheidsrechters spelen een cruciale rol in het handhaven van de regels en het bevorderen van eerlijk spel. Door consistent en rechtvaardig te zijn in hun beslissingen, kunnen ze een omgeving creëren waarin respect en sportiviteit worden gewaardeerd en nagestreefd.
Hoe beïnvloedt de sportcultuur het gedrag van jongeren?
De sportcultuur kan een krachtige invloed hebben op jongeren door de waarden en normen die het promoot. Een positieve sportcultuur die teamwork, respect, en persoonlijke groei benadrukt, kan jongeren helpen bij het ontwikkelen van waardevolle levensvaardigheden.
Comments