Negen op de tien (90%) medewerkers zijn tevreden met hun huidige baan, al is 41% slechts ‘enigszins tevreden’. volgens onderzoek van ADP. Dat wil dus zeggen dat 10% ontevreden naar hun werk gaat. Ligt dat aan het soort werk, de managers, aan jezelf of een combinatie hiervan en wat kun je er aan doen?
Wat zijn de belangrijkste oorzaken van ontevreden medewerkers
Geen enkele baan is rozengeur en maneschijn, maar volgens hetzelfde rapport van het ADP blijkt dat beloning, arbeidsvoorwaarden en werkdruk de voornaamste redenen zijn waardoor medewerkers ontevreden zijn.
Het blijkt dat 65% van de ondervraagden meer uren voor een hoger salaris wil werken en 67% ervaart een enorm hoge werkdruk. 15% is dagelijks gestressed en 53% vindt dat hun prestaties onder de werkdruk lijden.
Wat ook uit het rapport naar voren komt is dat de nadruk nu ligt op persoonlijk welzijn en privéleven. Kanttekening is wel dat circa 30% van de 32.924 ondervraagden zogenaamde flexwerkers zijn.
Flexwerkers hebben minder verbinding met de onderneming waar ze voor werken en geven minder om zingeving. Bij ondernemingen zoals Zappos en vele anderen komt namelijk naar voren dat zingeving en een gezonde werk- en privé balans de voornaamste factor is voor medewerkers tevredenheid. Daarnaast draagt het ook bij aan het reduceren van stress – ondanks een hoge werkdruk.
Wat kun je doen als je ontevreden bent met je werk?
Natuurlijk kun je als je ontevreden bent opstappen en op zoek gaan naar een andere baan. Verstandiger is het om eerst te kijken wat de werkelijke oorzaak is. Want wie weet loop je binnen een andere baan tegen precies dezelfde problemen aan.
Kijk eerst of je in jezelf iets kunt veranderen
Laatst belde een klant op met de hulpvraag hoe ze van haar stress en soms paniekaanvallen af kon komen. Normaal gesproken coach ik alleen ondernemers en hoger management, maar in dit geval heb ik een uitzondering gemaakt.
Haar verhaal was zo onsamenhangend en verwijtend naar de onderneming waar ze voor werkt dat ik direct door had dat hier meer aan de hand was dan een hoge werkdruk. Daarnaast deed ze haar werk vanaf een tropisch eiland, werkte ze binnen een branche waar ze een passie voor heeft en kreeg ze redelijk goed betaald.
Haar verwijten gingen over de onbetrouwbaarheid van het management, incapabele collega’s en de enorme werkdruk. Dat bleek al snel anders te liggen.
Om een lang verhaal kort te maken, kwam ze er na 2 sessies achter dat het management helemaal niet onbetrouwbaar was. Ze had haar wensen niet duidelijk (genoeg) gecommuniceerd en afspraken waarvan ze in haar hoofd dacht dat ze gemaakt waren, bestonden helemaal niet. Ze had deze afspraken werkelijk verzonnen, omdat het management gezegd had dat ze haar begrepen. Na 1 telefoontje met het management konden wel heldere afspraken gemaakt worden en kreeg ze alles waar ze om vroeg aan support.
Het klopt dat de werkdruk hoog lag, maar ook daar had ze zelf een grote bijdrage aan. Door een over verantwoordelijkheidsgevoel nam ze veel meer op haar stokje dan ze aan kon. Niemand die daar om vroeg! Omdat ze op afstand werkt en de ondersteuning die ze eigenlijk nodig had niet duidelijk had aangegeven, kon het management hier niet van op de hoogte zijn. Door te werken aan haar perfectionisme, haar over verantwoordelijkheid en het inregelen van de juiste ondersteuning was ook dit probleem snel opgelost.
Tot slot had ze last van incapable collega’s. Er werken binnen elke onderneming mensen die hun werk beter en met meer toewijzing doen dan anderen. Als iemand gestresst is en onder hoge werkdruk werkt, kan die persoon veel last hebben van de persoon die minder en minder toegewijd werkt. De onderlinge relatie komt op gespannen voet te staan, wat het geheel niet beter maakt. Door bovenstaande op te lossen was ook dit ‘probleem’ uit de wereld.
Conclusie: kijk eerst of je iets aan jezelf kunt veranderen voor je op zoek gaat naar een andere baan. Want in dit geval had het niets met de onderneming en alleen maar met de persoon te maken.
Probeer zaken in een ander perspectief te zien
Ik zal er zelf in principe nooit voor kiezen om werk te doen dat ik niet leuk vind of onder omstandigheden te werken die niet bij mij passen. Maar soms is het toch het beste wat er is om te doen.
Voordat ik in 1995 mijn reclamebureau oprichtte, was ik zelfstandig huisschilder. Ik had een droom om een mooi ontworpen digitale stadsgids te bouwen met 360 graden panorama fotografie, maar daar had ik helemaal geen kennis over.
Als zelfstandig schilder begon ik om 07:00 en werkte door tot 15:30. Daarna moest ik meestal nog een offerte maken of materialen halen. Zo bleef er dus weinig tijd over om een netwerk op te bouwen.
Nu moet je je voorstellen dat ik met name het mooie schilderwerk deed. Houtwerk van oude Amsterdamse grachtenpanden als nieuw maken en luxe huizen voorzien van het beste schilderwerk. Het laatste waar ik op zat te wachten was betonnen bruggen schilderen of lantaarnpalen in de verf zetten. Dat is iets wat iedereen kan en heeft eigenlijk niets met schilderen te maken.
Toch koos ik ervoor om in loondienst te gaan bij een bedrijf dat juist alleen maar dit werk deed. Ik had geen verantwoordelijkheid en hield na 15:00 alle tijd over om mijn netwerk op te bouwen.
Door de baan in een ander perspectief te zien – namelijk – het creëren van ruimte en tijd om te doen wat ik echt wil doen, kon ik zonder moeite met de roller graffiti’s verwijderen.
Maak problemen bespreekbaar.
Een bevriende relatie is ad interim verantwoordelijk voor de HR binnen een onderneming met meer dan 600 medewerkers. Tijdens een lunch vertelde ze hoe hoog de werkdruk was en hoeveel mensen spontaan opstapten over overwerkt en overspannen thuis beleven. Al maanden werkten ze om een bepaalde achterstand in te halen op werkdagen van gemiddeld 10 uur.
Nu ben ik de laatste die tegen hard werken is, maar als dit langer dan een week of maximaal 2 gaande is, ben ik de eerste die er tegen op zou treden. Volgens haar was de sfeer grimmig en niemand die er iets tegen kon doen. Ook zijzelf niet.
In mijn geloof ben je zeker als hoofd HR verantwoordelijk voor het welzijn van alle medewerkers. Als HR sta je ook in contact met iedereen en kun je een front vormen. Er is namelijk altijd een oplossing, maar soms moet je die forceren. Als de directie niets onderneemt kun je samen met je collega’s een statement maken. Dat hoeft niet meteen op een staking uit te lopen. Maar op z’n minst kun je een door velen ondertekende verklaring met mogelijke oplossingen indienen. Als dat niet helpt, kun je altijd nog naar andere mogelijkheden kijken.
Praktijkvoorbeeld: In 2010 wilde een collega van mij heel graag een software development opdracht doen voor een grote telecom provider. Het lag buiten de scope van wat wij normaal gesproken deden, maar hij had er enorme passie voor en zijn collega’s ook. Het probleem was dat we afhankelijk waren van verschillende derde partij software leveranciers die door de klant werden aangestuurd en er wel een harde deadline en budget cap van circa 1.5 miljoen Euro was.
De klus zou circa drie maanden duren en werd aangestuurd door mijn toenmalige zakenpartner. Toen ik na een week of 8 op een zondag op kantoor kwam, zag ik 20 lijkbleke developers ijverig aan de slag. Ze hadden de zaterdag ervoor ook gewerkt en de vermoeidheid straalde er vanaf.
Ik belde direct mijn business partner en die legde uit dat we door toedoen van de derde partij software leveranciers met nieuwe specificaties moesten werken en met nog een week te gaan, slechts op 40% van de werkzaamheden waren. Daarom hadden ze de afgelopen 3 weken 12 uur per dag gewerkt en moest er nog steeds zo hard gewerkt worden.
Die maandag regelde ik een afspraak bij de telecom provider en stelde ze voor de keuze. Of we krijgen 6 maanden extra ontwikkeltijd en een miljoen euro extra budget, of we geven de opdracht terug en ze mogen ons claimen met alle gevolgen van dien. In dat laatste geval zou het ons faillissement betekenen.
Het resultaat was dat we 6 maanden lang onder normale omstandigheden konden werken en een prachtig product konden opleveren wat tot de dag van vandaag nog in gebruik is.
Weet wat je wilt doen en waar je passie ligt
In de afgelopen 30 jaar heb ik zoveel mensen bij zoveel verschillende ondernemingen op de verkeerde plek zien werken.
Zo was er een man die bij een lokaal afvalverwerkingsbedrijf op de vrachtwagen reed. Hij vond het heerlijk, omdat hij van achter het stuur in de gaten kon houden of het afval langs de straten op de juiste manier werd opgehaald. Hij was een beetje een controlfreak en hield ervan als alles perfect gaat.
Op een dag werd besloten dat hij op kantoor administratie moest komen verwerken, omdat er capaciteit tekort was. Al snel maakte hij ruzie met iedereen en begon hij steeds meer gestresst te raken. Het management had alleen maar rekening gehouden met waar intern behoefte aan was en hij had vanuit loyaliteit naar de onderneming ingestemd om te komen helpen. Ook gaf hij niet aan helemaal niet gelukkig te zijn.
Een oplettende HR medewerkers zag dat hij niet lekker in zijn vel zat en ging het gesprek aan waarom hij met iedereen zo snel ruzie maakte. Al snel had ze door dat hij wilde dat alles op de juiste manier gebeurde en dat was meestal niet het geval. In overleg besloot ze de persoon over te plaatsen naar de afdeling kwaliteitscontrole en nu, enkele jaren later, werkt hij er nog steeds en wordt gezien als een van de meest vrolijke en gewaardeerde collega’s binnen de hele onderneming.
Mensen hebben een aangeboren passie om iets te doen. Weet die bij jezelf of bij iemand te vinden en werken wordt een hobby.
Comments